Skoro bowiem ?wiat poprzez m?dro?? nie pozna? Boga w m?dro?ci Bo?ej, spodoba?o si? Bogu przez g?upstwo g?oszenia s?owa zbawi? wierz?cych. Tak wi?c, gdy ?ydzi ??daj? znaków, a Grecy szukaj? m?dro?ci, my g?osimy Chrystusa Ukrzy?owanego, który jest zgorszeniem dla ?ydów, a g?upstwem dla pogan, dla tych za?, którzy s? powo?ani, tak spo?ród ?ydów, jak i spo?ród Greków Chrystusem, moc? Bo?? i m?dro?ci? Bo?? (1 Kor 1, 21- 24)

?

Duchowo??

M?ka Jezusa Chrystusa zawsze w sercach naszych.

Naszym powo?aniem jest ?y? indywidualnie w g??bokiej przyja?ni z Chrystusem Ukrzy?owanym i by? jego ?wiadkami w?ród ludu. Jest to jednak powo?anie i przywilej ka?dego chrze?cijanina, niejednokrotnie lepiej wype?niany przez ?wieckich ni? zakonników. Nam, zakonnikom, u?atwiaj? to jednak przepisy zakonne, które do intensywno?ci prze?ycia indywidualnego dodaj? wymiar wspólnotowy. Pozwalaj? prze?y? to spotkanie we wspólnocie – razem by? ?wiadkami tajemnicy Krzy?a i m?ki Chrystusa, i razem g?osi? je ?wiatu. Temu idea?owi jest podporz?dkowana ca?a zewn?trzna organizacja zakonu. Jako ?rodki nieodzowne do codziennej realizacji tego programu wymienia za?o?yciel przede wszystkim ducha modlitwy i ducha pokuty oraz szczególny kult m?ki Pańskiej. Wszystkie te elementy, praktykowane tak w ?yciu samej wspólnoty, jak i w jej dzia?alno?ci apostolskiej, maj? by? wyrazem ofiarnej solidarno?ci z cierpi?cym Chrystusem i cierpi?c? ludzko?ci? w ramach Cia?a Mistycznego i hierarchicznej struktury Ko?cio?a widzialnego, w któr? zgromadzenie jest ?wtopione” jako instytucja.?Pomimo ewolucji, jak? przechodzi?o zgromadzenie w ci?gu dwustu pi??dziesi?ciu lat swej historii, i mimo radykalnych zmian wprowadzonych po Soborze Watykańskim II, cechy te zosta?y ponownie mocno podkre?lone jako istotne w posoborowej odnowie.

Uczestniczymy w rado?ciach i nadziejach ludzko?ci maszeruj?cej do Boga, a ?wiadomi, ze m?ka Chrystusa trwa nadal na ziemi a? do Jego ponownego przyj?cia w chwale, pragniemy dzieli? z lud?mi ich troski, wspiera? ich i ?agodzi? ich cierpienia moc? Krzy?a, który jest m?dro?ci? Bo??. Staramy si? wi?c, aby wszyscy ludzie poznali Chrystusa i moc Jego zmartwychwstania i aby mieli udzia? w jego cierpieniach, aby stali si? podobnymi do Niego przez uczestnictwo w Jego ?mierci i osi?gn?li Jego chwa?? w zmartwychwstaniu (Flp 3, 10-11). Wspieramy si? te? nawzajem w wype?nianiu osobowego powo?ania ka?dego z nas przez Ojca do na?ladowania Chrystusa Ukrzy?owanego, zarówno w pe?nej akceptacji Ewangelii jako najwy?szej regu?y ?ycia, jak i w ci?g?ej trosce o budowanie braterskiej wspólnoty. Jedno?? naszego ?ycia i apostolatu osi?gamy w m?ce Jezusa, która b?d?c objawieniem mocy Bo?ej, penetruje ?wiat, by zniszczy? w?adz? z?ego dych i budowa? Królestwo Bo?e. Powo?ani do udzia?u w pos?annictwie Tego, który wyniszczy? samego siebie, przyj?wszy posta? s?ugi (Flp 2, 7), kontemplujemy Chrystusa w ustawicznej modlitwie, przez któr? coraz bardziej ukazuje si? nam Jego mi?o??, przynaglaj?ca nas do wspierania bli?nich, aby i oni tak?e wi?zali z Nim swoje cierpienia i nadzieje (Deklaracja XXIX Kapitu?y Generalnej – Rzym 1970r)

Uczestnictwo pasjonisty w m?ce Chrystusa otrzymuje w profesji zakonnej wymiar prawny, okre?lany jako ?konsekracja pasyjna?, wi?c prawne i rytualne przeniesienie w sfer? sacrum. Ta szczególna dedykacja, wyra?aj?ca si? w pasyjnej interpretacji trzech zasadniczych ?lubów zakonnych (ubóstwa, pos?uszeństwa i czysto?ci) oraz w specjalnym ?lubie kontemplowania i g?oszenia ?wiatu hańby i chwa?y oraz m?dro?ci Krzy?a, posiada trzy wymiary: osobowy, wspólnotowy i apostolski. Zakonnicy usi?uj? realizowa? je ??cznie, wszystkie razem, w trudzie dnia codziennego staraj?c si?, aby uczyni? ich wspólnoty na miar? marzeń za?o?yciela – ?zaczynem zbawienia w Ko?ciele i w ?wiecie, aby wszystkie pokolenia wierzy?y w Boga, kocha?y Go, czci?y i wys?awia?y?.

Takie ustawienie ?ycia rodzi, w miar? jak jest realizowane, paradoksalnie w stosunku do nazwy zgromadzenia, rado??. Chocia? w centrum naszej uwagi stoi krzy? i Jezus na nim, nie jeste?my smutni, gdy? z tej ?mierci rodzi si? ?ycie, w tej ?a?obie kryje si? wielka nadzieja, a Krzy? jest pragnieniem, mimo naszych s?abo?ci i b??dów, szczerze kocha? Jezusa i ludzi. Dzi?ki m?ce Chrystusa, zakończonej zwyci?stwem, obce jest chrze?cijaństwu cierpi?tnictwo, i dlatego pasjoni?ci z powo?ania usi?uj? przezwyci??y? w sobie i wokó? siebie wszelki pesymizm, zast?puj?c go pogodnym optymizmem.

?

Apostolat

?

Nawi?zuj?c do wa?nych wymogów, jakie nak?ada na nas powo?anie przez Ojca Za?o?yciela, aby na?ladowa? Chrystusa Ukrzy?owanego, ustawicznie d??ymy do czynienia z Ewangelii Chrystusa najwy?szej regu?y i kryterium ?ycia; pragniemy z siln? wol? ?y? i pracowa? we wspólnocie braterskiej, zachowuj?c Konstytucje w duchu ?wi?tego Paw?a od Krzy?a; d??ymy wytrwale do wzrastania w nas ducha modlitwy, ucz?c innych modlenia si?, w końcu zmierzamy z gorliwo?ci? i troskliw? uwag? na potrzeby ludzi, naszych braci, do prowadzenia ich przez pos?annictwo Krzy?a ku pe?ni powo?ania chrze?cijańskiego (Konstytucje Pasjonistów)

Pasjoni?ci realizuj? swój charyzmat poprzez rozmaite formy apostolatu. W polskiej prowincji jest to przede wszystkim praca w parafiach i wszystkie obowi?zki, które z tym si? wi???, jak równie? g?oszenie misji ludowych i rekolekcji, szczególnie w Adwencie i w Wielkim Po?cie. Niektórzy anga?uj? si? w rozmaite ruchy i stowarzyszenia, dzia?aj?ce przy naszych klasztorach. Szczególn? wspólnota zwi?zana z polsk? prowincj? jest Rodzina Matki Pi?knej Mi?o?ci, za?o?ona przez ojca Dominika Buszt?. We wszystkich tych apostolatach pasjoni?ci staraj? si? znajdowa? sposobno?? do wype?niania swojego pos?annictwa, jakim jest g?oszenie m?ki Pańskiej. Czasem jest to g?oszenie jej wprost jak czyni? to ojcowie podczas prowadzonych rekolekcji, a czasem jest to ?wiadectwo ??czno?ci z Ukrzy?owanym poprzez trud codziennej pracy apostolskiej czy pos?ugi brata zakonnego.

Niechaj nie minie ani jeden dzień, w którym nie po?wi?ciliby?cie pó? godziny albo przynajmniej kwadransa czasu na pobo?ne rozmy?lanie o bolesnej M?ce Odkupiciela Jezusa Chrystusa. Je?li b?dziecie to czyni?, ujrzycie cuda Boskiego Mi?osierdzia.

Gdy zwal? si? na Ciebie utrapienia, we?mij do r?ki Jezusa Ukrzy?owanego i pos?uchaj kazania. O, jak cudown? nauk? us?yszysz! Jak szybko uciszy si? i uspokoi Twoje serce! O, umi?owany Krzy?u, o ?wi?ty Krzy?u, Drzewo ?ycia, na którym zawis?o ?ycie wieczne. Pozdrawiam Ci? i przytulam do serca. O, umi?owane Rany, o naj?wi?tsze Rany, o Boskie Rany, jeste?cie moj? nadziej?! (?w. Pawe? od Krzy?a)

?ród?o: passio.info.pl

?

Zobacz Polsk? Prowincj? Pasjonistów w mediach spo?eczno?ciowych: